Agnes (89) is vijftig jaar vrijwilliger bij Humanitas. Niks bijzonders, vindt de Drentse zelf. Wat motiveerde haar om zich al die jaren vrijwillig in te zetten?
‘In 1972 meldde ik me aan bij Humanitas Hoogeveen als vrijwilliger voor Vriendschappelijk Huisbezoek. Dat ligt mij wel, dacht ik. En dat bleek ook: ik ben nooit meer gestopt. De mensen waren altijd blij als ik bij ze aanbelde. Daar doe je het voor. De meesten waren oudere alleenstaanden. Vaak konden ze nog veel zelf hoor, ze waren niet zielig. Ze hadden alleen behoefte aan contact. Vaak kwam ik op zondag langs. Doordeweeks hadden ze andere dingen en dan was de zondag een beetje eenzaam. Dat snap ik wel, ik vind er zelf ook niks aan.
Voor sommigen was zo’n bezoek echt een feestje. Ik herinner me een mevrouw, freule noemde ik haar. Dat was een adellijke dame, een sjieke mevrouw. Na een uur vroeg ze vaak ‘Zullen we de bar openen?’ En dan haalde ze een fles wijn tevoorschijn. Nou vooruit, zei ik dan. Dan vertelde ze me hele verhalen over hoe haar leven was geweest. Mensen op hun gemak stellen kan ik goed, ik stel veel vragen. Dat waarderen ze. Eigenlijk duurt een bezoekje een uur, maar dat liep soms wel uren uit.
Nachtelijke telefoontjes
Het vrijwilligerswerk bracht me soms op nieuwe plekken. Een meneer die ik al wat langer bezocht vertelde dat ze bij zijn klaverjasclub nog iemand misten. Zaten we ineens met elkaar te klaverjassen! Uiteindelijk overleed hij. Ik had hem zes jaar lang bezocht, dus dat deed me wel wat. Zijn kinderen belden me om het te vertellen. Als je vaak langskomt, raak je betrokken in iemands leven. Soms iets té veel. Zo was er een mevrouw die me weleens ’s nachts opbelde. Ze claimde me echt. Op een keer zei ik: ‘Nou moet je mij niet meer bellen ’s nachts.’ Dat leerde ik steeds beter in al die jaren: mijn grenzen aangeven.
Naast ouderen bezoeken deed ik als vrijwilliger nog andere dingen voor Humanitas. Samen met andere vrijwilligers organiseerde ik voorstellingen, activiteiten en bijeenkomsten. We brachten zelf ideeën naar voren. Zo maakten we een keer kerststukjes met elkaar om ze daarna bij de mensen thuis te bezorgen. 140 stuks, ik weet het nog goed. Tijdens het maken hadden we de grootste lol, ‘Wat een práchtig kerststukje heb jij gemaakt’, zeiden we tegen elkaar. Daarna reden we door de stad om ze te bezorgen. Het was een klein gebaar, maar de mensen waardeerden het enorm.
Mijn man overleed in 2008. Dat was moeilijk, ik kende hem vanaf mijn zestiende. Of ik me weleens eenzaam voel? Nee hoor. Eenzaam vind ik zo’n zwaar woord. Maar natuurlijk mis ik hem, we deden veel dingen samen, zoals fietsen. Hij steunde me altijd, ook in mijn vrijwilligerswerk. Toen ik destijds bij Humanitas begon, had ik het thuis druk genoeg met vier kleine kinderen. Maar mijn man stimuleerde juist dat ik ook iets voor mezelf deed.
Officieel ben ik nog vrijwilliger, maar ik heb al een jaar of drie geen bezoekjes meer gedaan. Ik ben niet meer zo mobiel, en corona hielp ook niet mee natuurlijk. Maar ik sta er zeker nog voor open. En kleine stukjes wandelen met de rollator gaat prima. Dus als iemand hier in de buurt zich aanmeldt, kom ik graag bij ze langs!’
Humanitas
Vereniging Humanitas komt op voor een samenleving waarin mensen actief vorm geven aan hun eigen leven en verantwoordelijkheid nemen voor het samenleven met elkaar. Deze humanistische uitgangspunten vertaalt de vrijwilligersorganisatie in diensten van-mens-tot-mens op het gebied van welzijn en zorg. De vrijwilligers bieden uiteenlopende soorten hulp. Zo zijn ze maatjes voor eenzame mensen of bieden ze een luisterend oor aan iemand die een verlies heeft geleden. Ook ondersteunen ze vluchtelingen, (ex)-gedetineerden en gezinnen die behoefte hebben aan opvoedingsondersteuning.
